Aspartam, a wyrzut insuliny

Coraz częściej spotykamy się z dietami niskowęglowodanymi, ketogenicznymi czy okresowymi głodówkami, gdzie węglowodany są maksymalnie zredukowane lub wykluczone. W takich sytuacjach często miewamy napady na słodkie, a jeszcze ciężej niektórym przerzucić się z napojów słodzonych na czystą wodę. Producenci, czując aktualny trend, dodają do swojej oferty coraz to nowe napoje typu zero, czyli teoretycznie zero energii przy zachowaniu tego samego smaku i formy.

Według Wikipedii: stosowany jako sztuczny środek słodzący (słodzik) w produktach spożywczych, zwłaszcza takich, jak napoje niskokaloryczne, guma do żucia, drażetki odświeżające oddech. Można go też znaleźć w wielu wędlinach i rybach (zarówno w folii, jak i konserwach). Ostatnio coraz częściej pojawia się w produktach farmaceutycznych, np. w większości tabletek musujących. Jest też dostępny w formie tabletek, które można stosować zamiast cukru, pod kilkudziesięcioma nazwami handlowymi.

Atrakcyjność aspartamu jako słodzika wynika z faktu, że jest on ok. 180 razy bardziej słodki od cukru i przy tym jego kaloryczność, przy stężeniach dających wrażenie słodyczy, jest niemal zerowa. Smak aspartamu nie jest identyczny ze smakiem zwykłego cukru. Słodycz aspartamu jest odczuwana wolniej od słodyczy cukru, dłużej jednak jest zachowywana w ustach. Kombinacja aspartamu z innym słodzikiem, acesulfamem, w smaku jest nieodróżniana u większości ludzi od cukru.

ASPARTAM, A WYRZUT INSULINY.

Paradoksalnie, to białko może powodować skokowy wzrost insuliny we krwi, ale nie aspartam. Ponadto spożywanie aspartamu z węglowodanami, a także bez nich skutkowało tym, że aspartam nie przyczyniał się do wzrostu poziomu insuliny. Stwierdzono, że cukrzycy nie mają gwałtownego wzrostu poziomu insuliny po spożyciu zamiennika cukru, jakim jest właśnie aspartam. Testy polegające na spożyciu roztworu składającego się z wody i aspartamu, nie wykazywały żadnych zmian.

O jedynym badaniu sugerującym, że substancje słodzące mogą zwiększać poziom insuliny jest mowa w: Malaisse WJ, et al. Effects of artificial sweeteners on insulin release and cationic fluxes in rat pancreatic islets . Cell Signal. (1998), gdzie zaobserwowany skoki poziomu insuliny po podaniu słodzika, jednak przedmiotem badań były szczury, a nie ludzie, jak wskazuje nazwa badania.

Podsumowując. dane z szeroko zakrojonych badań na ludziach pokazują, że niskoenergetyczne substancje słodzące nie wykazują żadnego wpływu na skokowy wyrzut insuliny we krwi. Czy zatem aspartam może być pomocny z „atakami” na słodycze podczas w/w diet?

ASPARTAM, A CHĘĆ NA SŁODKIE I REDUKCJA WAGI.

Podczas różnych badań nie odnotowuje się zmian masy ciała związanych z obecnością aspartamu w diecie, jeśli kontrolowane są inne zmienne.  Zmiennymi tymi są zwykle kalorie, ponieważ niektóre badania wykazały, że jeśli kalorie są spożywane w ilości delikatnie mniejszej, niż wymaga tego nasze zapotrzebowanie, to waga powinna maleć w równym stopniu zarówno w przypadku napojów słodzonych, jak i tych typu „zero„. Jedna metaanaliza wykazała brak znaczącego wpływu jakiegokolwiek popularnego sztucznego słodzika na odchudzanie przy założeniu, że kalorie są kontrolowane w naszej diecie.

Patrząc na ogólne dane, nie ma przekonujących informacji, aby stwierdzić, że aspartam pozytywnie lub negatywnie wpływa na apetyt, a co za tym idzie – masę naszego ciała. W oparciu o badania metaboliczne oraz inne, które dotyczą redukcji masy ciała, można postawić stwierdzenie, że aspartam może redukować apetyt u osób otyłych, ale za to ma niewielki lub żaden wpływ na osoby o normalnej masie ciała (choć nadal brakuje istotniejszych dowodów).

Czy aspratam powinien być w naszej diecie? Nie, ale są przypadki, gdzie ludzie po prostu ratują się w ten sposób przed spożyciem cukru, dlatego warto mieć chociaż garść informacji, aniżeli powtarzać to, co gdzieś przypadkiem usłyszeliśmy.